Tölvukynlíf og tölvuklám er það drauma lausnin?

Ég er að velta því fyrir mér hvort að hk. femínistar eygi sína von í tölvukynlífi og tölvuklámi eins og því er lýst í 37 ára gamalli grein í vísindaskáldritinu new worlds?

Þessi grein (sjá hér að neðan) er skemmtileg lesning, minnir mann á hversu hægt okkur miðar í raun þegar kemur að tækniframförum, þ.e. annars vegar væntingum okkar til þeirra og svo raunveruleikans, þrátt fyrir að á stundum finnist okkur heimurinn þjóta hjá.

Ég segi oft að gamni að ég byrjaði í tölvunum vegna þess að heimilistölvan var að koma á markaðinn. Reynir Hugason seldi landanum þessa hugmynd fyrir 27 árum og stóra bróður mínum (og þar með mér) einhverjum árum áður. Hér til hliðar er viðtal við RH í Mbl. þann 3. feb. 1980 þar sem hann er að kynna tölvuna sem lið í sjálfvirkni framtíðarinnar (smellið tvisar á fréttina til að stækka og lesa). Nú einhverjum 33 árum eftir að ég fyrst komst í Commodore PET er heimilistölvan ekki enn komin, þ.e. sú græja sem væntingar mínar standa til - en ég er viss um að hún er rétt handan hornsins, Windows Vista er skref í rétta átt.

Athygliverð tilviljun er að sömu síðu er frétt um klám á glámbekk, ljóst er að að fréttaritari hafði lög að mæla og spurningar hans og áhyggjur voru réttmætar. Verulega hefur hallað undan fæti hvað varðar aðgengi að klámi en ég reikna nú samt með því að allir geti tekið undir að jafnrétti hefur fleygt fram, kannski svo að hægt sé að segja að jafnrétti hafi tekið meiri framförum en tæknin á þeim tíma síðan þessar greinar voru skrifaðar.

Gaman væri að heyra af skoðunum fólks á þessu.

Hér er greinin úr new worlds, titill hennar er "Does Sex Have a Future?":

Psychoanalysis computer programs have already been used, giving intelligent responses to the patient's statements. One can see that in ten or fifteen years it may well be impossible to distinguish between a real woman and a replica, for the purposes of coitus and limited verbal exchanges in a dim-lit brothel. Even now visitors to Disneyland find it hard to believe that the many computerised robots are not real people.

Meanwhile, in the home, mechanical aids for marital sex will obviously supercede the oscillating bed. Visions of body-harnesses, cables and pulleys powered by a ten-horsepower motor with reduction gearing and elaborate cams and levers, are impractically mediaeval. A coital labour-saving device on more elegant lines would work on the 'waldo' principle: in, for instance, experiments with radio-active materials, the movements of the operator's hand in a metal 'glove' lined with sensors are translated into impulses which operate a metal 'hand' at a distance.

It would be equally feasible to insert the penis in a metal 'vagina' lined with sensors which would feed an artificial 'phallus', not only mimicking the operator's movements, but, if desired, amplifying them. The artificial phallus in turn would sense the woman's pelvic movements and vaginal contractions, feeding back to the artificial 'vagina'. The mutual feedback, lubrication, constriction and so on could be easily adjusted to suit. Partners would only need to move minimally for the mechanical 'genitals' to simulate violent coitus.

This would be a great boon to the disabled. More important, it would enable love at a distance:

The Englishman has never met his Australian girlfriend, but speaks to her often on his picturephone. They know one another intimately, and so, with some shyness, she agrees to plug in. They make love watching each other on the colour TV tubes, and feeling each other with great tenderness and emotion. It is a very personalised system, and in addition avoids danger of disease and pregnancy.

Later, the man re-lives it by playing into the artificial vagina the tape he has made of his lover's movements. He sees her face on the screen again, and hears her words of love... Still later, he enjoys a tape linked with picture and voice of his favourite screen star. Technology of this sophistication is not quite developed as yet. But simpler masturbation machines could presumably be manufactured and sold much as the vibro-massagers have been.

A woman-replica need not be the optimum design for a sexual substitute. Many men display more affection for their cars than their wives; perhaps the ultimate love-object could be a plastic thing, with many alternative orifices offering various tactile qualities, shapes and depths. How many 'breasts' should this object possess? What temperature should it operate at? What consistency of 'flesh'? Should it have a 'face'?

The idea of something like a long sausage, vibrating softly, full of warm treacle, has certain attractions as a sexual toy.