Þotuliðið kvatt og nýjar áherslur í starfi

Ég sé það fyrir mér að Ólafur Ragnar á eftir að fá yfir sig holskeflu af athugasemdum og ávirðingum í framhaldi af falli þotuliðsins - vina sinna. Við blasir að ekki verður jafn gaman á "veislu túrnum" á næstunni.

Ekki í hans tíð.

En fjandakornið; var það ekki hlutverk forsetans að styðja við bakið á þessum "verkefnum"? Gat hann verið annað en stoltur af sinni þjóð, yfir þessari velgegni "okkur" 

Að hvetja þjóð sína til samstöðu er hlutverk Forseta Íslands, það hefur aldrei verið jafn aðkallandi, jafn mikilvægt og nú að hann sinni þessu hluta starfs síns, að honum takist vel upp (ég hef áhyggjur, sjá Samferðamenn), að öllum sem taka þátt takist vel. Nauðsynlegt er að slá strax skjaldborg um fjölskyldurnar í landinu þær eru undirstöðurnar.

Ég var ekki beinn þáttakandi í útrásinni eða þeirri þenslu sem hefur verið í gangi undanfarinn ár, en ég viðurkenni fúslega að ég hef verið stoltur af útrásinni. Staðið hef ég á torgum í stórborgum og sagt við samferðamenn mína, við eigum þetta, þetta þarna líka, já og þetta. Með "við" átti ég við okkur Íslendinga.

Ég hef við ótal tækifæri reynt að svara útlendingum þegar þeir hafa spurt hvernig þessi litla þjóð geti verið með svo mikil umsvifum út um allar trissu. Ég skýrði þetta fyrst með því að vísa til einkavæðingar bankanna, að við það hafi losnað úr læðingi gríðlegri kraftar. Mér fannst það flott, góður vitnisburður um þá hugmyndafræði sem ég aðhyllist, þ.e. frelsi einstaklingsins.

Síðar varð mér ljóst að að snilli "okkar manna" var ekkert sérstök, þeir voru sennilega engir snillingar eftir allt. Með því að komast yfir banka voru þeir komnir í góða stöðu, í raun fáránlega stöðu til þess að halda áfram braski sínu.

Stórhættulega stöðu. Sem nú hefur verið klúðrað með afdrífaríkum hætti.

Hérna eru tillögur að því hvernig við getum endurreist "stórasta" land í heimi.

Forsetinn hvetur til samstöðu