Innan seilingar

Ég get tekið undir flest sjónarmið Bjarna Benediktssonar og Illuga Gunnarssonar sem þeir setja fram í grein sinni um stöðu íslenska fjármálamarkaðarins sem birt er á miðopnu Morgunblaðsins í morgun.

Sérstaklega er auðvelta að vera samferða þeim í hugmyndum er lúta að almennum skilyrðum fyrir rekstri fjármálafyrirtækja; það á að vera stöðugt viðfangsefni stjórnvalda að hlúa að öllum rekstri í landinu. Það er engin önnur leið til til þess að tryggja velferð og velmegun þjóðarinnar. Svo einfalt er það.

Hvað vanda bankana áhrærir þá er auðvelt er að taka undir megin niðurstöðu þeirra, en hana má m.a. finna í þessum orðum: „En fyrst og fremst eru það bankarnir sjálfir sem verða að sýna frumkvæði við að leysa þann vanda sem að þeim steðjar. Bankarnir hljóta nú að leita allra leiða til að ávinna sér traust markaðarins að nýju.”

Það er líka auðvelt að taka undir umvöndunar skilaboð þeirra til fjármálamarkaðarins, þó hefði ég viljað sjá þá kveða fastar að. Þeir segja að það sé „margt sem bendir til” að íslensk fjármálafyrirtæki hafi farið „helst til geyst” um gleðinnar dyr. Það er ekkert „margt” og ekkert „helst til”, það er flest ef ekki allt og alltof geyst var farið; það þarf ekkert ef í þessa umræðu.

Þegar rætt er um að styðja við bakið á fjármálageiranum þá verður það að vera skýlaus krafa að bankarnir og fjármálafyrirtæki almennt taki sig saman í andlitinu og fari að hegða sér eins og gert er í raunheimi okkar hinna, en ekki í þeim sjálfskapaða sýndarveruleika sem þeir hafa búið sér. Þeir verða að auka ráðdeild og raunsæi í rekstri.

Á sínum tíma reyndi núverandi seðlabankastjóri að veita viðnám þegar honum þótti sýnt að menn væru að opna dyrnar að þessu sýndarveruleika. Það viðnám var því miður ekki nægt.

Bankamenn geta og hafa bent á að íslenskir bankar eru með lægsta kostnaðarhlutfall evrópskra banka (sbr. þessa frétt á mbl.is) og því ekki hægt að tala um órásíu eða bruðl að þeirra hálfu. Er þá sú tilfinning sem virðist algeng, ef ekki algild, á meðal almennings röng að bankarnir séu að spreða seðlum í allar áttir í gáskafullu gjálífis bruni? Kannski á misskilningi byggð? Eru sögurnar af veislunum, gjöfunum, öllum ferðunum (fótbolta, golf, veiði, ráðstefnur, sýningar og allt á fyrstafarrými) og fréttirnar af ofurlaunum, kaupréttasamningum, starfslokasamningum og ráðningarbónusum allt saman vitleysa og ýkjusögur - eða er það kannski siður banka Evrópu að vinna svona? Og okkar menn bara góðir í samanburði! 

Hvort heldur sem er, þá felst í þessu glimrandi tækifæri; „low hanging fruit” er það kallað þegar menn geta bætt sig án verulegra áttaka. Kannski rétt að teygja sig. Krafa er um að þessi borðliggjandi tækifæri verði nýtt - svo er að sjá að nýkjörinn stjórnarformaður Glitnis sé þessu sammála, bæði byrjaði hann á að lækka laun stjórnar (sem mér fannst reyndar hálf-aumt) og í hádegisviðtali á Stöð2 áðan sagði hann að skorið yrði niður á sem flestum sviðum, aukið aðhald væri í forgangi. Forstjóri bankans tekur undir og helmingar laun sín, áður hafði stjórnarformaður FL Group viðurkennt að þar á bæ hefðu menn bruðlað. Svo um munar.

Tal og aðgerðir þessara manna benda til þess að tilfinning almennings hafi verið rétt - í þessu felst viðurkenning á að menn hafi verið á rangri leið. Nú er bara að sjá hvort að aðrir sem eru í svipaðri stöðu í fjármálageiranum fari ekki að fordæmi þeirra. Svari kalli.

Eftir því yrði tekið, víðar en á Íslandi. 

Annars koma þeir Bjarni og Illugi víða við í leit sinni að lausn þess vanda sem blasir við íslensku bönkunum og snerta á eftir eftirfarandi málum í það minnsta:

• Fjármálaeftirlitið - efla það
• Skortsölur og gnægðarkaup - setja lög/reglur um
• Sértryggð skuldabréf - flýta samþykki fyrirliggjandi lagafrumvarps
• Íbúðarlánasjóður - færa almenna starfsemi hans út á markaðinn
• Samráðsgrundvöllur - milli háttsetra embættismanna og fjármálamanna
• Rannsóknarmiðstöð í efnahags og fjármálafræðum
• Upplýsingaflæði - að bankar verði duglegri að segja sína sögu (sannasta)
• Samstarf á milli banka
• Seðlabanki, breyt hlutvert (fjármálakreppu vörn í stað verðbólgu aðhalds)
• Sparisjóðir, fá að gera pappíra sína veðtæka
• Seðlabanki, efla gjaldeyrisforða
• ESB - ótímabært

Ég get tekið undir flestar hugmyndir þeirra, en vara þó við að menn fari að eyða fjármunum í að efla báknið (Fjármálaeftirlitið, rannsóknarstöðin).

Skortsala; það fer hrollur um mig þegar ég sé eða heyri eitthvað sem tengist „flóknum fjármálavörum” - það er vegna þeirra sem við erum þar sem við erum í dag. Þannig að já í guðanna bænum klárum lög um þetta EFME (e. ASAP). 

Lög um sértryggingu skuldabréfa er gott mál - EFME'a þeim í gegnum þingið.

Ég vil sjá almenna starfsemi íbúðarlánasjóðs fara í annan farveg; fyrst þurfa þó bankarnir að sannfæra okkur um að þeim sé treystandi.   

Fatta ekki hverju á að ná fram með skipulögðu fundarhaldi háttsetra embættismanna og fjármálafólks.

Bankar verða auðvita bara sjálfir að taka sig á hvað varðar upplýsingagjöf - þeir ættu að hafa lært það núna að það er þeim fyrir bestu. Verða síðan auðvita að gæta sín á því að hafa helst ekki annað en gott að segja. Sannast sagna.

Samstarf banka - sjúr eins lengi og það er innan ramma laga og velsæmis? Já siðferði skiptir máli.

Breyta áherslum í hlutverki Seðlabankans (tímabundið), það er í lagi en þá verður líka að slökkva á verðtryggingu lána samhliða. Mér finnst verulega skorta á það að mínir menn, þingmenn Sjálfstæðisflokksins, skuli ekki einhenda sér í það brýna mál sem afnám verðtryggingar er. Ekkert gerði þessari þjóð jafngott og farsæl lausn á því máli.  

Varðandi aðgengi sparisjóðanna að lánsfé - verðum við ekki að koma einhverskonar lánshæfnismati á þá. Er ekki eðlilegra að gefa eitthvað eftir í matsferlinu frekar en að brjóta regluna sem gilda í dag.

Drögum úr ríkisútgjöldum (Báknið burt!) og setjum þá aura sem sparast m.a. í að auka gjaldeyrissvarasjóðinn.  

En það á ekkert að vera að fikta við að skoða aðild að ESB, ekki núna segja þeir; vegna þess að það myndi ekki skila okkur miklu fyrr en eftir svo og svo mörg ár! Sjá þeir fyrir sér að efling fjármálaeftirlits skili árangri til skamms tíma litið? En hvað með rannsóknarmiðstöðina,  samræðugrundvöllinn, nú eða breytingu á fyrirkomulagi íbúðarlánakerfisins? Ekki það að ég sé viss í afstöðu minni til aðildar að ESB, mér hefur fundist og finnst en skorta á almennilegu og aðgengilegu efni og umræðu um málið. Að þeir sem skilja gangverkið í þessu öllu nái að koma þeim skilningi frá sér á mannamáli. Þannig að fólk geti m.a. svarað spurningu á borð við hvað þýðir þetta fyrir mig? Í framhaldi er ég viss um að fólk ætti auðveldara með að móta sér skoðanir og síðar taka afstöðu. Þjóðin þarf að takast á við þessa spurningu eftir því er kallað, við tökum málið þá af dagskrá ef svo horfir við eða að við einhendum okkur í inngöngu.

„Lögmálið” um samstöðumáttur íslensku þjóðarinnar munn virka á ESB inngöngu eins og annað, ef við sem þjóð kjósum að fara þá leið er ég sannfærður um að hægt væri að klára það dæmi á met tíma.

Nú búum við líka svo vel að eiga mikið af einkar snjöllum bankamönnum sem geta hjálpað okkur með þetta. Eða eru þeir kannski ekkert svo snjallir, hafa þeir kannski bara verið að týna þá ávexti sem hafa hangið hvað lægst fram að þessu?

Var árangur þeirra kannski alla tíð innan seilingar?

Brýnt að grípa strax til aðgerða vegna bankanna

Hvernig verða hjónabönd til?

Nú er það svo að ekki er gott að henda reiður á því hvað það er sem dregur fólk hvert að öðru, enda getur væntanlega verið allur gangur á slíku; mann frá manni, konu frá konu. Í mínu tilfelli var það ást. Ekki það að ég kunni að skilgreina og lýsa fyrirbrigðinu ást - fjari því.

Ást er bara ást. Hvað sem vekur hana, elur eða svæfir hana.

Býst ég við því að ef við kynnum einhverja formúlu fyrir því hvað dregur mann að konu og konu að manni þá væri minna varið í lífið; tilhugalífið alltjent. Enda náttúran þá horfin úr jöfnunni - galdurinn farinn.

Það væri dauft.

Margt er það svo sem getur ruglar náttúru okkar mannfólksins; við höfum menn og menn og konur og konur sem draga sig saman. Sem er hvað? Ónáttúra? Við svörum því ekki; erum menntuð, upplýst með háþróaða menningu sem getur af sér úber umburðalyndi.

Við skiljum og erum sátt; við allt og allt, já og alla.

Í jútjúbinu hér að neðan er sögð saga af því hvernig karlar lenda í því að dragast saman; að giftast. Ekki ætla ég mér þá dul að dæma um það hvort að þarna sé farið nærri um dæmigerðan samdrátt homma og þá hvort að sama gæti gilt um lessur.  En svona er þessu allavega lýst hér:

 

Óþolandi verðsamráð

Ég þurfi að versla smá inn fyrir helgina og ákvað bregða út af vananum; fara í aðra búð en ég er vanur. Þrátt fyrir að búðin væri mikið minni en sú sem ég er vanur að eiga viðskipti við; í öðru sveitarfélagi og öll eitthvað tíkarlegri; þá gat ég ekki betur séð en að verð á þeim vöruliðum sem ég taldi mig muna verð á væri uppá krónu það sama og í „minni” búð. Þetta fannst mér merkilegt; kannski tilviljun? Uppá krónu á fjórum vöruliðum?

Tæplega.

Verðsamráð fannst mér vera miklu líklegri skýring. Þarna sem sem ég gekk út úr búðinni ákvað ég með sjálfum mér að gera mína eigin verðkönnum. Fara og kaupa þessa sömu „körfu” í nokkrum verslunum. Sem ég og gerði, fór í þrjár aðrar verslanir sem höndla með sambærilegar vörur á mismunandi stöðum á höfuðborgarsvæðinu. Niðurstaðan var æpandi eins og taflan hér að neðan ber með sér: 

	Vara R	Vara U	Vara G	Vara L
Verslun A	2.190	1.390	1.350	1.422
Verslun B	2.190	1.390	1.350	1.422
Verslun C	2.190	1.390	1.350	1.422
Verslun D	2.190	1.390	1.350	1.422

Tilviljun, ha! Verðsamráð! Þarf eitthvað að ræða það?

Hvar eru þingmenn núna? Og hvar er Samkeppniseftirlitið? Ég verð að lýsa furðu minni á því hvernig stendur á því að samkeppnisyfirvöld hafa ekki brugðist við þessu öskrandi lögbroti; af fullri hörku.

Ég hef tekið saman rapport um glæpinn, þar sem ég styð mál mitt m.a. með gögnum: kassakvittunum, ljósmyndum, hljóðupptökum og lífsýnum; ásamt vitnisburði vitna. Rapportið mun ég senda Samkeppniseftirlitinu síðar í dag og vænti skjótra viðbragða.

I'll keep you posted.

ES. Vörurnar sem um ræðir eru:
R: Rosemount GSM
U: Norton Cabernet Sauvignon Reserve
G: Heineken, 500ml * 6
L: Víking, 500ml * 6

Axjón gegn danska bankamanninum

Hvernig væri nú að Samtök fjármálafyrirtækja á Íslandi hysjuðu upp um sig buxurnar og færu í einhverja axjón gegn dönsku bankabloggurunum (sjá síðasta innlegg mitt). Það þarf að troða einhverju í lúðurinn á þeim.

Strax. 

Ég er með hugmynd um hvernig við getum slegið þá útaf laginu; lætt mér detta í hug að SFF gæti ráði til sín teiknara (er Kurt Westergaard ekki á lausu?) sem myndi gösla upp nokkrum myndum af hinum dæmigerða „danska fjármálamanni". Listamanninum yrðu ekki sett flókin skilyrði, aðeins að dönskum fjármálaspekúlant skyldi rétt lýst; þ.e. frekar óheppinn í andlitinu og annarri líkamsbyggingu yfirhöfuð og með sýru í heila stað. 

Kannski væri áhrifaríkara að halda samkeppni um bestu myndirnar og jafnvel myndaseríur. Vegleg verðlaun væru í boði.

Vinningstillögurnar væru svo birtar í heimspressunni. 

Þegar Danir færu að brenna allt sem íslenskt er s.s.: fána, brennivín, landsliðsbúninga, lopapeysur og krónur þá væri sigurinn okkar.

14-1 myndi ég segja.

Hvernig þá? Jú jú, kaup baunana á eldfimum íslenskum vörum hefði dúndur góð skammtíma áhrif á vöruskiptajöfnuð okkar og myndi styrkja krónuna umtalsvert. En við værum auðvita fyrst og fremst að setja gogginn í meðaumkun alþjóðasamfélagsins já og reiði þess í garð Dana - altso danskra bankamanna þá!

Verið að skrúfa fyrir súrefnið til Íslands

Össur sleppir sér, púkinn gengur laus

Össur Skarphéðinsson tapaði glórunni í nótt sem leið. Alkunna er að Össur á það til að missa sig í skrifum sínum. Nú gerist það í pistli á blogginu hans (sjá hér). Í þessum rætna pistli sínum spottar hann og níðir Gísla Martein.

Ekki fer það á milli mála að á þeim tímapunkti sem Össur skrifar pistilinn er taumhald hans á sjálfum sér takmarkað, ritpúkinn hans hefur náð að slíta af sér beislið og fengið að ganga laus.

Hann hefur þarna látið greipar sópa um málefnaauðn, þar er hart á dalnum og er eins og hann róti í einhverskonar ofboði eftir næringu. En grípur í tómt, nær samt að vöðla níðnum saman og hrækja hrati hugsana sinna frá sér.

Það stendur ekki steinn yfir steini í þessum skrifum hans. Einfaldlega er um að ræða níð, rógburður og rangfærslur af verstu sort. 

Fjandakornið ef þetta á ekki eftir að draga á eftir sér slóða. Nú hlýtur hann að vera látinn gera hreint fyrir sínum dyrum, annað kemur ekki til greina. Ef ekki; þá eru fjölmiðlar þessa lands slappir.

Ónýtir! 

Andlega verður Össur að koma sér í betra horf, berja í brestina - hann á mikið í húfi. Virðing hans er að veði.

Þennan bagga hefur Össur bundið sér alveg einn og tæpast undir þrýstingi.

Eða hvað? 

Kosovo og sagan af landinu bláa

Ég veit svo sem ekki nóg um sögu, pólitík, þjóð- eða landafræði Evrópu til þess að treysta mér í umræðu um sjálfstæði Kosvo.

Ekki af neinu viti: hef aldrei náð almennilegu sambandi við þetta svæði sem áður var gamla Júgóslavía. Tító og kommúnistarnir gerðu þessa heimsmynd svo einfalda - klippta og skorna. Ég átti auðvelt að fanga þá mynd. Það var ekki fyrr en eftir hrun kommabræðingsins Sovétsins, að maður frétti af því að þarna undir hatti Títós hefðu nokkur ríki verið sameinuð. En fjöldi þeirra kom mér á óvart.

Er enn að koma mér á óvart.

Samt, beint af augum leikmannsins, er ég hálf-hissa á því að Bretar skuli styðja sjálfstæði Kosovo - ég er að hugsa um Skotland, Wales og Norður Írland og þess vegna Gíbraltar.

Nefnandi Gíbraltar; ég skil vel að þeir á Spáni skulu ekkert vera of kátir með gjörninginn í Kosovo, þeir eiga jú í sínum innanbúðarerjum og engan skildi undra afstaða Rússa. 

Nú svo var ég að hugsa um Vestfirði; þegar ég var þar í vinnu sumarlangt fyrir 30 árum eða svo var þar fólk sem hélt því fram, í fúlustu alvöru, að þeir Vestfirðingar ættu að segja sig úr lögum við Ísland: staðreyndin væri sú að þeir héldu restinni af landinu uppi. Að við hin værum afætur. Þetta átti vitaskuld sérstaklega við um Höfuðstaðinn og tengd þorp.

Mín tilfinning er að ekki sé eðlilegt að líkja Kosovo við Litháen eða önnur hernumin lönd sem við Íslendingar höfum keppst við að viðurkenna sem sjálfstæð ríki; þar sem landamæri hafa verið um aldir og sagna talar skýrt.

Kosovo er hérað, landshluti, þar sem hlutföll íbúa breytast á til þess að gera skömmum tíma en með afgerandi hætti; bæði vegna hárrar fæðingartíðni hjá fólki af Albönskum uppruna og eins vegna mikils brotflutnings Serba frá héraðinu. Albanir eru nú 90% af íbúum héraðsins (landsins), viktin í þjóðfélaginu breytist frá því að vera serbnesk í það að verða albönsk. Það má segja að þetta hafi gerst að mestu eftir síðari heimsstyrjöldina.

Mér sýnist að einhverju skáldi ætti að finnast að hægt sé að skrifa nokkuð spennandi skáldsögu byggða á þessari þróun í Kosovo; einhverskonar framtíðarþriller sem væri látin gerist í ímynduðu landi; landinu bláa.

Þar segði af því þegar útlendingar fara í miklu mæli að flytjast til þessa hálf-útópíska lands. En í engu landi er velsæld of velferð jafn mikil; næga vinnu að hafa og launin eru góð. Bláland er draumaland þeirra sem vilja brjótast út úr viðjum knappra kjara og erfiðrar lífsbaráttu, land þar sem þeir sem þora og duga geta búið sér og sínum gott líf.

Mér dettur í hug að höfundur sögunar gæti látið söguna halda áfram einhvernvegin svona:
Sögur af þessu landi eru sagðar í fjölmiðlum um heim allan, en af einhverjum ástæðum vekja fréttirnar mesta athygli í Ómegðstan. Þar verður Bláland hreint og beint vinsælt. Það þarf því engan að furða er Ómegðar fara að flytjast til Blálands í nokkru mæli. Svo líða árin og Ómegðum fjölgar ört á Blálandi, bæði vegna fjölda aðfluttra Ómegða en jafnfram mjög hás fæðingarhlutfalls á meðal þeirra; trú þeirra hafnar getnaðarvörnum. Þó ekki sé hægt að tala um eiginlega blöndun Blámanna og Ómegða þá gengur sambýlið sæmilega; smá róstur hér og hvar, en ekkert sem orð er að gerandi eða til þess að hafa áhyggjur af. Enda stæra Blámenn sig af því að vera víðsýnir og umburðarlyndir heimsborgarar - þeir leggja mikið á sig til þess að fjölmenningin þrífist sem allra best.

Hlúa að henni.

Ýmislegt í umhverfi Blálendinga kallar á að þeir taki afstöðu til þess hvort þeir eigi að ganga í Ofevrasíu - þá ríkjasambands 30 ríkja eða svo. Að því kemur að Blálendingar ákveða að kjósa um aðild. Í anda frjálsræðis, fjölmenningar og pólitískrarrétthugsunar yfirhöfuð er ákveðið af nú nokkuð fjölmenningarlegu þingi landsins, að allir sem hafa búsetu í landinu skulu hafi kosningarrétt í aðildarkosningunum - ríkisborgarar eða ekki.

Niðurstaða kosninganna er að ganga skuli í Ofevrasíu.

Mjótt var á munum.

Bláland gengur í ríkjasambandið og við það vaxa vinsældir landsins austur í Ómegðstan enn til muna; er hægt að tala um sprengju í því sambandi. Ómegðar taka nú að streyma til Blálands og fjölgar þeim ár frá ári, fer svo að Blálendingar sem voru jú smáþjóð, eiginlega örþjóð, eru komnir í nokkurn minnihluta í eign landi. Ómegðar sem aldrei þótti rétt að kalla nýbúa, ný-blálendinga eða aðflutta Blálendinga og helst mátti ekki nefna á nafn í opinberi umræðu yfirhöfuð enda gæt slíkt ýtt undir fordóma, voru sumsé orðnir fleiri en Blálendingar! Í framhaldi, eðlilegu, taka margir skólar að kenna ómegðsku sem fyrsta mál og blálensku sem annað mál - svo hætta þeir sumir að kenna blálensku. Þetta þróast þannig að rökrétt þykir að finna heiti yfir þá sem telja má til frumbyggja landsins; orðið Bláfrummenn festist í sessi. 

Ýmsar gamlar og grónar hefðir Bláfrumanna hafa með tímanum, smátt og smátt verið að víkja fyrir nýjum siðum Blámanna. Sem nú var fólkið sem áður mátti ekki nefna á nafn. Þessir siðir eru teknir beint úr menningu Ómegða. Eðlilega

Ekki líður að löngu, að bera tekur á árekstrum í milli Bláfrummanna og Blámenna, átökin stigmagnast þangað til að uppúr sýður. Valdbeiting blasir við.

Hér mætti ímynda sér að höfundur sögunar um Bláland stæði á krossgötu, héðan getur sagan þróast á nokkra vegu:

Bláland verður lagt niður og er sameinað Ómegðstan eða að Bláland hættir að verða Bláland en verður að Vestur-Ómegðstan í báðum þessum tilfellum væri þá hægt að spinna mismunandi framhald:
a) að Bláfrummenn veita ekki andspyrnu svo orð sé að gerandi, hverfi smá saman inn í gettó. Helst er að það komi upp róstur þegar ölvaður eða dópaður Bláfrummanna skríll fer með ófriði. Tungumál Bláfrummanna og leifar af menningararfi þeirra verður settur á heimsminjaskrá.

b) að Bláfrummenn veita mikla andspyrnu, borgarastríð brýst út. Bláfrummönnum gengur vel, foringjar andspyrnuhreyfingarinnar verða þjóðhetjur. Heimsbyggðin vaknar og hefur afskipti af málinu - það skal stillt til friðar. Að undirlagi Ofevrasíu er friðarsáttmáli undirritaður, landinu er skipt upp til helminga. Bláfrummenn fá heimastjórn. Þetta er spennandi kostur vegna þess að nú er hægt að láta söguna endurtaka sig; eftir að Bláfrummenn fara að flytja sig á milli landshluta þegar illa árar hjá þeim og tekur að fjölga...

Annað framhald gæti verið í þessa áttina: eftir að Bláland verður Vestur-Ómegðstan ná Bláfrummenn að hópa sig saman og flytja á Blávesturfirði. Þetta landssvæði fær með tímanum stöðu verndarsvæðis og gilda á því nokkuð önnur lög en í Vestur-Ómegðstan. Ekki líður að löngu þar til bláfrummenn lýsa yfir sjálfstæði sínu. Kalla nýtt ríki sitt "Hábláland  fyrrum lýðveldið Bláland".

En svo mætti líka hugsa sér að höfundi fyndist rétt að láta Blálendinga vakna upp af vondum draumi, að hann létti þá hrista af sér slenið, rífa sig upp og ná aftur tökum á eigin málum, eigin framtíð.

Erfitt er að spá um hvernig slík saga gæti þróast, enda þekki ég ekki höfundinn. En grunar að bókina myndi hann kalla „Stríð og friður, saga Blálendinga”

Norðurlönd undirbúa að viðurkenna Kosovo

Grjót fólksins

Það er vont fyrir bresku ríkisstjórnina að neyðast til þess að velja sísta kostinn, en kannski má segja að í raun voru ekki aðrir kostir í stöðunni - úr því sem komið var.

Þjóðnýting banka getur aldrei orðið lausn til frambúðar; verður ekki annað en biðstöðuleikur - kannski eitthvað svipað og andrýmið hans Villa! 

Nú er bara að vona, breskra sparifjáreiganda vegna, að bankinn verði sem allra styðst í höndum ríkisins annars er vísast að Northern Rock staðni og steingerist; verði að grjóti. 

Grjóti fólksins.

Northern Rock þjóðnýttur

Græn stjórnsýsla

Í leiðara Morgunblaðsins í dag er fjallað um hugmyndadeyfð íslenskra stjórnmálaflokka. Ég er sammála því áliti sem þar kemur fram.

 

Sérstaklega hefur mér fundist sárt undanfarin, tja alltof mörg ár, að fylgjast með því hvað Sjálfstæðisflokkurinn virðist vera staðnaður. Ekki umfram aðra flokka, alls ekki og eiginlega þvert á móti, en ég geri hins vegar kröfur til Sjálfstæðisflokksins umfram aðra flokka.

 

Í grunninn er hugmynd mín á hreinu, hún er langt því frá að vera ný af nálinni og rúmast algerlega innan gamals og góðs slagorðs sjálfstæðisflokksins „Báknið burt” - slagorðið sem stundum virðist hafa gleymst. En alls ekki má gleymast. 

 

Hugmyndin er í stuttu máli um græna stjórnsýslu, þar sem lögð er áhersla á að minnka ríkið með skynsamlegri nýtingu hátækni. Þeorían er einföld: því grænna sem ríkið er, því minna.

 

Það lúmska við þessa grænu áætlun er að vinstri flokkarnir (Samfylking, Vinstri grænir og framsókn) geta engan veginn gert hana að sinni - þó allir sjái að ekkert vildu þeir frekar.  

 

Ég mun hér aðeins stikla á stórum í lýsingu minni á þessari hugmynd fyrir sjálfstæðisflokkinn.

 

Áætlunin gengur út á að hið opinbera beiti sér fyrir aukinni og bættri nýtingu upplýsingatækninnar til að auka skilvirkni og sjálfsafgreiðslu í viðskiptum einstaklinga og félaga við ríkið og líka á milli einkaaðila. Fækka með því störfum hjá ríkinu og minnka hreyfingu fólks á milli staða. Þetta mun leiða til þess að gríðarlegar fjárhæðir munu sparast í: starfsmannakostnaði, húsnæðiskostnaði, eldsneytiskostnaði, viðhaldskostnaði: húsnæðis, ökutækja og vegakerfis, minni sóun á tíma, minni notkun pappírs, færi villur og endurtekningar, og svo má lengi telja.

 

Þessi árangur gæfi okkur tækifæri til þess að lækka skatta og eftir atvikum fella niður eða lækka innflutningsgjöld. Sem aftur gefur okkur tækifæri til þess að einfalda skatta- og tollakerfi og þar með fækka enn frekar störfum hjá ríkinu og lækka skatta, minnka hreyfingu á fólki og … Það sjá allir til hvers þetta leiðir.

 

Niðurfelling/lækkun innflutningsgjalda myndi gera miklar kröfur til ýmissa kerfa í landinu. Til að mynda þyrftu bændur að bretta upp ermar. Ég hef satt best að segja engar áhyggjur af íslenskum bændum, á aðeins fáum árum væru við komin með einhvern besta rekna landbúnað á byggðu bóli. Dæmi um annað kerfi sem myndi leggjast af í núverandi mynd er lítið kerfi, en eitthvert það allra heimskasta, en það er eftirlit með því hvort ferðamenn komi með of mikið af (löglegu) dóti til landsins. Gjörsamlega glórulaus vinna. Á þessu kerfi hangir komuverslun Fríhafnarinnar. Í beinu framhaldi yrði verslunin í landinu, eins og bændurnir, að tálga sig til; keyra upp þjónustustigið, stækka einingar og lækka verð, nú eða sérhæfa sig (og jafnvel hækka verð).

 

Aftur að stóraukinni tölvu- og tæknivæðingu ríkisins, lítum á dæmi um bein hliðaráhrif hennar; stórlega efldur hugbúnaðariðnaður, fleiri hálaunuð hátækni störf, aukin neysla, meiri skatttekjur - sem aftur þýðir nýtt tækifæri til þess að lækka skatta. Lækkaðir skattar og einfaldari og skilvirkari stjórnsýsla munu auka samkeppnishæfni íslenskra hugbúnaðarfyrirtækja, gera þau sterkari og gera það áhugvert fyrir erlenda aðila að sinna slíkum rekstri á Íslandi. Allt þetta myndi auka tækifæri til nýsköpunar stórkostlega, sem aftur þýðir fleiri ný hálaunuð hátæknistörf og … aha þú hefur gripið rek mitt (e. you catch my drift).

 

Hafið í huga að þarna var ég að tala um bein, ekki óbein, hliðaráhrif. Óbeinu áhrifin eru svo auðvita fjölmörg. Má þar nefna dæmi um breyta og bætta nýtingu á tíma; vegna framleiðni- og afkastaaukningar myndi fólk minnka þann tíma sem það eyðir í vinnu. Vegna þess að fólk eyðir minni tíma í vinnu, notar það tíma sinn til þess að gera hitt og þetta fyrir sjálft sig og sína -eyðir honum í sjálft sig. Það yrði til þess að auka verulega ýmis viðskiptatækifæri á menningar og afþreyingarsviðum. Sem skapar ný störf og svo framvegis.

 

Vegna þess að leiðarahöfundur Morgunblaðsins hafði sérstakar áhyggjur af heilbrigðisráðuneytinu sem nú er loksins í höndum sjálfstæðismanna, þá skulum við líta snöggvast á hvernig stórlega aukin tæknivæðing í stjórnsýslunni og eins úti í mörkinni getur sparað fjármuni á sama tíma og við aukum öryggi og vellíðan fólksins í landinu til muna.

 

Það blasir við hvernig að ofan ritað og svo hugmyndir mínar hér að neðan ná þessum markmiðum.

 

Upplýsingatækni má nota til þess að bæta árangur, en samt lækka kostnað á öllum sviðum Heilbrigðisráðuneytisins, s.s.:

• Lyfjamál 
• Almannatryggingar
• Heilbrigðisstofnanir (sjúkrahús, heilsugæsla, aðrar stofnanir)
• Lýðheilsa (forvarnir, endurhæfing)
• Málefni aldraðra

Byrjum á … (hum…)

 

Eftir á að hyggja þá held ég að það sé klókt af mér að stoppa hér, ég geri fastlega ráð fyrir því að Guðlaugur Þór vilji forvitnast um framhaldið - opinberun þess mun svo ráðist af þeirri þóknun sem mér verður boðið. Hún verður vitaskuld aldrei annað en hófleg.

Táknmyndir og klikkun

Ég hef þegar fjallað um efni þessu tengt, í pistli sem ég kallaði "Kynjamyndir, klám og klikkaðar kerlingar" þar segi ég einmitt frá þessari auglýsingu D&G, eins minnist ég á að ég hafi gert tilraun til þess að kveikja þessa umræðu en ekki tekist. Í lokin bendi ég á vef sem fjallar um "tæpar" auglýsingar sjá loveyourbody. og jákvæðar líka hér.

Myndin hérna er D&G auglýsingin sem olli fárinu.

Dolce & Gabbana hættir að auglýsa á Spáni

Klámhelgi

Um helgina hefur verið nóg að gera í klámbransanum hérna heima, greinar og viðtöl í blöðum, bloggum og í Silfri Egils fór nokkur tími í málið. Eitt er undirliggjandi í þessari umræðu en það er spurningin; hvað er klám? Eða öllu heldur skortur á svari við þessari spurningu.

 

Fjörugust var umræðan í Silfri Egils, en þar var það góðborgarinn, sem finnst alltaf asnalegt að tala um sig sem góðborgara, Sóley Tómasdóttir sem fór á kostum, það er óskapleg fyndið að fylgjast með málflutningi hennar, en rökleysi í blandi með alhæfingum lýsir honum best. 

 

Fyrir þá sem ekki sáu Silfur Egils þá er það að finna hér , klám kaflinn byrjar á 51. mínútu og er hreint kostulegur (hægt er að færa tímaránna circa undir bindið hjá Agli vinstramegin í mynd).

 

Hérna eru nokkrar tilvitnanir í Sóley ásamt athugasemdum frá mér:

"...klám er ólöglegt á Íslandi, ekki bara barnaklám, heldur klám yfir höfuð" , en síðar kemst hún að þessu "... og hérna en, það sem ég held að skipti lang mestu máli í þessu samhengi er að klám sé skilgreint í lögum...". Það liggur fyrir að klám er ekki skilgreint hugtak og ætti því að vera ótækt í lögum, það sem lesa má út úr hegningalögunum er að barnaklám er verra en klám og að klám er ekki mjög alvarlegur glæpur. Sem betur fer þar sem hugtakið er ekki skilgreint, það væri hrikalegt ef hægt væri að dæma fólk þungum dómum byggt á svona lögum. 

 

"Klám er kynferðislegt ofbeldi" -- hvorki meira né minna.

 

"... við vitum vel að klámiðnaðurinn er ógeðslegur, klám er mynd af vændi í sinni grófustu mynd" -- annað í þessum stíl hjá henni.

"... það voru uppi allskonar hugmyndir um hverslags klámefni verið væri að framleiða hjá þessum einstaklingum sem að hingað ætluðu að koma...." -- fólk var með einhverjar hugmyndir, hjálpi mér, og átti það að nægja til þess að banna fólkinu að koma hingað?

 

Sóley segir að klám sé það sama og kynferðislegt ofbeldi, barnaníð, mansal og ég veit ekki hvað. Já já þetta gildir skal ég segja ykkur líka um hommaklám.

 

Þegar á hana er gengið og óskað eftir því að hún skilgreini klám þá vildi hún svo ekkert ræða þetta frekar, þetta væri fyrir lögfræðinga, kynjafræðinga og félagsfræðinga vegna þess að þetta væri flókið mál, að það væri ekki hennar að draga þessa línuna.

 

Guði sé lof.

 

Þessa konu er ekki hægt að taka alvarlega.